حربه
یک روز خاطره ای از کردستان برام تعریف کرد.گفت تو سنندج سر پست نگهبانی ایستاده بودم.هوای اطراف را درست و حسابی داشتم.یکدفعه دیدم از روبرو سر و کله یک دختر کرد پیدا شد.داشت راست می آمد طرف من.روسری سرش نبود.وضع افتضاحی داشت.محلش نگذاشتم تا شاید راهش را بکشد و برود.نرفت.برعکس آمد نزدیکتر.به اش نگاه نمی کردم،شش دنگ حواسم ولی جمع بود که دست از پا خطا نکند.با تمام وجود دوست داشتم هرچه زودتر گورش را گم کند.چند لحظه گذشت.هنوز ایستاده بود.یک آن نگاش کردم.صورتش غرق آرایش بود.انگار انتظار همین لحظه را می کشید.به ام چشمک زد و بعد هم لبخند!صورتم را برگرداندم این طرف.غریدم :برو دنبال کارت.
نرفت!کارش را بلد بود.یک بار دیگر حرفم را تکرار کردم.باز هم نرفت!این بار سریع گلن گدن را کشیدم.به اش چشم غره رفتم. داد زدم برو گم شو،وگرنه سوراخ سوراخت می کنم!
رنگ از صورتش پرید.یکهو برگشت و پا گذاشت به فرار.

نوشته شده در جمعه 91 مرداد 6ساعت ساعت 5:23 عصر توسط حسن مروتی شریف آبادی| نظر بدهید
طبقه بندی: خاطره شهید برونسی